Verbrokkelende, auto-industriële ‘hoekstenen’
Column – Ferre Beyens, automotive analist/journalist
Door de staat uitgewerkte industriële strategieën zijn gedoemd om te mislukken. Het plan om de markt te overspoelen met miljoenen elektrische voertuigen, vormt daarvan een jammerlijk exempel. Hoe kort is het geleden dat politieke kopstukken in West-Europa en Noord-Amerika, de illusie van koolstofneutraliteit predikten en de elektrische auto als de hoeksteen van hun sacrale industriële omwenteling verklaarden. Het zou vele miljarden kosten, dat wel. Maar – zo werd ook beloofd – het zou de fundamenten van de auto-industrie enkel maar versterken en extra banen scheppen. En, zo tenminste werd uitgedragen, al die forse investeringen zouden zich achteraf dubbel en dik doen terugverdienen.
"De zogeheten ‘hoekstenen’ van de industriële transitie, die corresponderen met irreële CO2-neutraliteit, dreigen het nu al te begeven"
Intussen – en echt niet zoveel later – weten we beter. De elektrische auto brengt niet die verhoopte industriële heilzaamheid. Immers, de verkopen vallen tegen, er dreigen sluitingen en ontslagen en daar komt nog bij dat Europese en Amerikaanse autobouwers hun te dure EV’s door een verpletterende Chinese EV-concurrentie uit de markt zien geprijsd worden. Of, hoe het naïeve klimaatalarmisme niet alleen een roekeloos energiebeleid heeft gebaard, maar ook de autoproductie met rampzalige de-industrialisering infecteerde. De zogeheten ‘hoekstenen’ van een door irreële CO2-betrachting gedragen, industriële transitie zijn nu al aan het verbrokkelen. De funderingen werden helemaal niet versterkt, ze verzwakten. Want, EV’s zijn veel minder populair dan verhoopt. De vraag ernaar is miniem, want het is te duur. Duurder alvast dan Chinese modellen, waarvan de productie in het thuisland minder ‘gedwarsboomd’ wordt door onverstandige CO2-restricties. Ook gebouwd in China, waar de productiekosten laag worden gehouden door gebruik te maken van veel goedkopere, niet-duurzame energie.
Miljarden aan overheidsgeld zijn verkwanseld. De afbrokkelende hoeksteen is een gênante getuigenis van hoe het compleet in de soep draait als de politiek zich ermee bemoeit. Van hoe het loopt als politici – nooit gehinderd door enig industrieel besef – kolderieke, industriële leerstelsels uit de hoed toveren. Op een ogenblik dat de vraag naar EV’s nog miniem was, werden bergen overheidsgeld geïnvesteerd in extra EV-productiecapaciteit. Overcapaciteit loerde om de hoek, massale verliezen volgden. Met massa’s geld werd daarna de markt verziekt. Door de nieuwe ‘hoeksteen’ rijkelijk te stimuleren. Door betrouwbare en minder dure aandrijftechnologie te bestraffen, op redelijk korte termijn zelfs te verbieden. Miljarden steun in nieuwe productiefaciliteiten, massa’s geld om de verkoop van de klimaatreddende ‘hoeksteen’ te stimuleren. En dat alles terwijl het batterijrijden lang niet iedere autogebruiker natte dromen bezorgde, en niet beseffend dat de grote meerderheid van de hedendaagse autogebruikers zich geen dure stekkerauto kan permitteren.
Terwijl de Westerse autobouwer minder EV’s verkopen en concurrentieel het (Chinees) water aan de lippen staat, schakelt de EU-commissie haar onuitvoerbare, CO2-neutrale beleid nog een versnelling hoger. Begin februari ll. werd inderdaad een nog waanzinniger EU-CO2-beleid afgekondigd. Goed op weg dus naar een illusionair CO2-neutraal Europa, waarin de laatste autobouwer weldra de montagelijn moet stilleggen. Naar een Europa waar elke elektrische auto uit China of uit landen komt waar alle maakindustrie energetisch gevoed wordt met niet-duurzame, maar wel betaalbare elektriciteit.
De auto-industriële stekkerdroom botst met de economische en technologische realiteit. Topindustriëlen beseffen dat. Ze worden gedwongen om de aanvankelijk veelbelovende EV-doelstellingen te herzien. Productielijnen moeten (voorlopig of zelfs finaal) worden stilgelegd of verhuisd naar regio’s waar energie wel vuil maar goedkoper is. De grote bazen bij Stellantis, Toyota, BMW en zelfs Musk bij Tesla, waarschuwden eerder al voor de gevaren die de huidige, door het beleid uitgedokterde, EV-strategieën met zich meebrengen.
De bekommernissen die bij VW, Audi en ook Ford het enthousiaste EV-ijveren temperen, kwamen hier eerder al aan bod. VW schroefde de productie van enkele modellen noodgedwongen terug. Ford hoopte, voor de verkoop van de geëlektrificeerde Mustang – zeker in Amerika – op gunstiger cijfers. Audi Vorst ziet de productie van zijn elektrisch model hoogstwaarschijnlijk verhuizen naar contreien waar de elektriciteit nog te betalen is. Volvo stopt de financiering van zijn EV-poot, Polestar, en laat de 48% in aandelen over aan onder meer het Chinese moederhuis Geely. Renault ziet – ondanks beloofde overheidssteun - af van een aparte beursgang met haar EV-eenheid, Ampère.
Het wegvallen van aankoopstimuli zet de auto-industriële sector helemaal het mes op de keel. Het welles-nietesspel en recente politieke gekrakeel rond de Vlaamse EV-premies vallen in het niet bij wat er op het vlak van EV-stimuli bij onze zuid- en oosterburen gebeurt. Nadat Frankrijk eerder al zijn aankooppremies voor EV’s beperkte, besloot Duitsland om alle aankoopstimuli voor batterij-auto’s te skippen. Het was een door budgettaire ‘redenen’ ingegeven beslissing, die de in EV-transitiemodus sputterende Westerse autoproducenten nu nog zwaarder onder druk zet. Want, helemaal kansloos in de concurrentie met – vanuit Peking fors betoelaagde – Chinese mededingers. Door het verdwijnen van deze premies is het nu volkomen onmogelijk om tegen 2030, 15 miljoen EV's op de Duitse wegen te hebben. Aldus het Handelsblatt. Hoezo, volkomen onmogelijk? Ja, want zelfs met de bijdrage van deze aankoopbonussen had dezelfde krant al eerder berekend dat de 15 miljoen EV's een veel te ambitieus doel waren.
