Welvaartvernietigende decarbonisering
Column – Ferre Beyens, automotive-analist/journalist
In een open brief hekelde de nieuwe voorzitter van de European Automobile Manufacturers' Association (ACEA), Ola Källenius, terecht de met (onbetaalbare) boetes aangespoorde EU-decarbonisering. Zijn smeekbede voor verlaging van de nalevingslast van de Europese CO2-doelstellingen 2025 voor auto's en bestelwagens, was deels geïnspireerd door de bangelijke conclusies die een recente studie van het Centrum für Europäische Politik (Freiburg/Berlin) aan het licht had gebracht.
"Waarover weinigen durven spreken: de ontoereikende decarbonisering bij elektriciteitsopwekking..."
Bij de EU zijn ze nooit kampioenen geweest in het oppikken van economische of energietechnische noodsignalen. Of deze – op betreffende studie gebaseerde – Källenius-brief nu wel voor een snelle EU-trigger zorgde? We vrezen van niet. Ook al reageerde Brussel meteen – maar toch na maanden van uitstel – dat er plots bereidheid was om de noodlijdende Europese autofabrikanten een reddingsboei toe te werpen. Van waar dan wel die onverwachte haast in Brussel? Omdat in die dagen aan het licht was gekomen dat de Europese Commissie rijkelijk strooide met subsidies aan allerhande milieuclubjes om te lobbyen voor groene EU-plannen. Dit alles uiteraard (en opnieuw) te danken aan de passiviteit en vooringenomenheid van traditionele media. Zowel de Källenius-brief als de studieresultaten uit Freiburg en Berlijn en de subsidies voor het groene lobbywerk bleven hemeltergend onder de radar. Een belachelijk forum voor enkele klimaatfanatici uitgezonderd, want het bekendmaken van deze groene overheidssubsidies werd een laffe aanval op de democratie genoemd. Wij dachten alvast dat ambtenaren die clandestien klimaatactivistische propaganda financieren, eerder thuishoren in minder democratisch gerunde staatsordes.
De EU-decarboniseringspolitiek voor auto's en bestelwagens, met “elektrisch” gefocuste strategie en verbod op verbrandingsmotoren, dreigt te mislukken. Het is slechts een van de slotconclusies uit de omvangrijke studie van hierboven. Naast twijfelachtige klimaateffecten en die ontoereikende decarbonisering bij elektriciteitsopwekking. Een andere conclusie is dat de elektrisch gefocuste strategie, het koolstofvriendelijker maken van andere dan elektrische aandrijvingen dwarsboomt. Waardoor Europese constructeurs afhankelijker worden van niet-EU-grondstoffen. Aardse materialen waarvan de voorraad zich concentreert in landen waar geopolitieke onzekerheid nooit ver weg is.
Terwijl de EU zich vastpint op “elektrisch” gedreven decarbonisatie, blijven andere regio’s multitechnologisch georiënteerde CO2-oplossingen ontwikkelen. China kent geen verbod op hybrides en moedigt ze zelfs aan als ze geschikt zijn voor alternatieve brandstoffen. Ook de VS en Canada blijven PHEV toestaan. Brazilië en India promoten ethanol. Ook e‑fuels zijn niet overal verboden. Wat is in deze dan het nut van een EU-wetgeving die zijn lokale autoproducenten met een totaal ICE-verbod blijft treiteren?
Het risico blijft bestaan dat de gehekelde EU-decarbonisering met een ridicuul ICE-verbod het einde betekent voor Europese toeleveranciers, productielijnen en R&D-afdelingen, die zich hebben toegelegd op hybridedrijfwerken. Productieverschuiving van niet-batterijgevoede decarboniseringstechnologie naar andere dan EU-contreien is daardoor niet denkbeeldig. De door de EU nagestreefde decarbonisering wordt ontzettend moeilijk zonder de uitholling van het concurrentievermogen van de Europese autoconstructeurs.
Ondanks veelzeggende studieresultaten, ondanks de open brief van Ola Källenius, ondanks die snelle bereidheid van de EU om de noodlijdende Europese autofabrikanten alsnog een reddingsboei toe te werpen … Ondanks dit alles, blijft diezelfde EU koppig de regulaties van de Parijse klimaatakkoorden onderschrijven. De Europese Commissie wil autofabrikanten weliswaar financieel bijstaan om koolstofarmer te produceren. Maar – en daar gaan we weer – hoofdzakelijk schragen in het ontwikkelen van nieuwe elektrische wagens. Dit alles ondanks de talloze waarschuwingen voor een dreigende economische zelfmoord als onvermijdelijk gevolg van een zich op “full electric” gefocuste decarbonisering.
We waarschuwden in deze lijnen eerder al voor de welvaartvernietigende decarbonisering, voor de economische zelfmoord die het najagen van dat CO2-neutrale droombeeld voor gevolg zal hebben. Het verwijt als complottheoretici was meteen ons deel. Maar het waren geen “complottheorieën”. Wel hypotheses op basis van wetenschappelijk vastgestelde feiten. Feiten die weliswaar moeilijk convenieerden met het narratief van een zichzelf bewierokend, met schimmige miljoenendeals gespijsd klimaatactivisme.
Enkele weken na de publicatie van de Källenius-brief, kregen we het nieuwste federale regeerakkoord te zien. Daarin, compleet meedrijvend met die welvaartvernietigende decarbonisering, extra focus op elektrisch rijden, duurdere fossiele brandstoffen, dalende kostenaftrek voor ICE-vans, taxatievoordelen voor elektrische bestelwagens ... En, voor de niet-autogebruikers: blijvende focus op rendementpovere warmtepompen, verhoogde btw op spaarzame gasketels, stijgende belasting op stookolie en aardgas en promotie van elektrische huisverwarming. Decarbonisering bij elektriciteitsopwekking? Immers, in Duitsland, zonder kerncentrales, veroorzaakt 1 kWh aan elektriciteitsproductie het CO2-equivalent van 471 gram. In Frankrijk, met kernenergie, is dat amper 51 gram CO2-equivalent/kWh. Dat is – waarde klimaatfanaat – geen complottheorie, wel een tegen jullie narratief indruisende hypothese van vastgestelde feiten.
