Digitale ontgifting
COLUMN - FERRE BEYENS, AUTOMOTIVE ANALIST/JOURNALIST
In tegenstelling tot het coronavirus is het klimaatalarmisme een te abstract en weinig efficiënt politiek drukkingsmiddel gebleken. Als paniekzaaier heeft corona de maatschappelijke grondvesten alvast een stuk sneller onderuit gehaald. De industriële rampspoed is niet meer te overzien. De minste kritiek op de politieke aanpak van deze catastrofe staat gelijk aan opruiing of aanzetten tot geweld. Digitale gevangenis werd ons deel. Online events, dito reveals, webinars of de vele digitale pressmeetings ketenen ons aan het beeldscherm. Zonder verweer kunnen marketeers nu digitaal de hersens kneden en zijn ingenieurs de gezworen vijanden geworden. Hun inzichten botsen per slot van rekening te expliciet met de dogma’s van een obsessioneel CO2-gissend duivelspact.
“Zolang men de technologische realiteit niet onder ogen ziet, worden we bedot met onbetaalbare en inefficiënte auto’s”
Kritische autojournalisten staan na dergelijke digitale aanstellerij voor een schabouwelijke keuze: alles vergeten wat technisch onderwijs ooit opleverde, ofwel het dringend afwegen van digitale detox … Ontwenning, of zeg beter …. ontgifting. De vlotheid waarmee marketeers voortaan alle technische wetmatigheid aan hun laars mogen lappen, wordt immers onverdraaglijk. CO2-maatregelen worden er opgedreund als aktes uit een catechismus en dat klinkt pedant, betweterig en technisch oneerlijk. ‘Doorslaggevende’ technische feiten worden dogmatisch uit het vocabularium gepareerd. Of, de technologische waarheid wordt digitaal 'gereguleerd'.
Het is een vreselijke evidentie dat de media alle nefaste nevenwerkingen van (bv.) e-auto’s blijven verbloemen. Dit terwijl iedere industriële discipline de milieuheilzame strategie van een ‘circulaire economie' krijgt opgelegd. Voor de e-auto geldt dat alvast niet … Economisch noch ecologisch blijft de mediale e-promoting ‘gespaard’ van die circulaire exigenties. Denk maar aan de vreselijke milieuschade in Zuid-Amerika en Afrika na delving en primaire verwerking van de grondstoffen lithium en kobalt.
Digitale infoverstrekking wordt handig om iedere mening die afwijkt van CO2 en andere e-dogma’s onder de mediaradar te houden. Men vergeet dat e-auto’s oorspronkelijk 'gemarketeerd' werden als dé oplossing tegen de voorraad eindigende fossiele brandstoffen. Geen woord vandaag over de echt dreigende eindigheid van zeldzame grondstoffen, nodig voor massaproductie van deels of compleet geëlektrificeerde mobielen. Zie de mildheid waarmee media de e-mobiliteit bezingen. Weeg dit af tegen de hypocrisie en het cynisme waarmee ICE-techniek op de brandstapel moet. Wie technisch een beetje daar is, weet beter. Ook digitale persvoorlichting blinkt uit in een absoluut gemis aan technologisch besef.
Waarom laten autobouwers zich meedrijven op de golven van ideologisch geradicaliseerde klimaatprofeten en zich de wetten spellen door absurditeiten van op dergelijk extremisme gebaseerde, gouvernementele besluiten? Constructeurs moeten beseffen dat technologie hun core business is. Dat technologie exacte wetenschap is, gebaseerd op fysische wetten en feiten die ontwikkelingsingenieurs binden aan handen en voeten. Is het aan de auto-industrie om neptechnologie te ontwikkelen die proper zou zijn, alleen omdat de politiek stelt dat dat zo is? De adequaatheid van die politiek voorgedragen 'propere' oplossingen blijft hoogst twijfelachtig. Want enkel maar 'proper' omdat het democratisch meerderheidsprincipe dat beslist heeft, los van alle wetenschappelijke wetmatigheid welteverstaan.
“The world is crazy, and it’s going to backfire on the citizens”. De wereld is gek en de burger zal de tol betalen, zei Carlos Tavares toen een techno-onkundige politiek de ICE-techniek tot de doodstraf ‘veroordeelde’. Daarmee waarschuwde Tavares o.m. voor de perverse bijwerkingen van een massale e-mobiliteit. Deze Carlos Tavares is de man die sindsdien de automotivewereld blijft verbazen. In drie jaar tijd maakte hij het verlieslatende PSA (Peugeot-Citroën-DS-Opel) winstgevend. Tijdens een persconferentie – digitaal uiteraard! – officialiseerde hij als CEO van de nieuwe autogroep Stellantis het huwelijk tussen PSA en FCA (Fiat Chrysler Automobiles). Opnieuw stelde hij vragen bij beleidmakers die weigeren de technische realiteit onder ogen te zien: ”Hoe produceren we in de toekomst al die propere, betaalbare en CO2-neutrale energie voor die massale e-autovloot? Hoe voorkomen we ecologische ravage bij het delven van zeldzame aardse materialen, nodig voor de productie van batterijen? Waar vinden we voldoende, niet door de e-mobiliteit te missen, (veelal) zeldzame grondstoffen?” … Het was een van de weinige online events die de innerlijke drang naar digitale detox even kon afzwakken.
“De vlotheid waarmee vandaag alle technische wetmatigheid onder de mat verdwijnt, wordt ondraaglijk”
