Zeewier als revolutionaire brandstof
Maar liefst tachtig kilometer reed de allereerste auto vorig jaar op zeewierbrandstof. Zeewier dat werd geoogst en verwerkt in Nederland. Het hoge suikergehalte van zeewier maakt het immers mogelijk om er bio-ethanol uit te distilleren. Om de traditionele benzine te kunnen vervangen moet er nog wel véél meer zeewier gekweekt worden aan de Nederlandse kusten, maar de brandstof zou tegen 2035 wél een waardig, duurzaam alternatief kunnen worden.
Nog zo’n revolutionaire ontdekking is de verwerking van zeewier tot een biodegradeerbare verpakking. Het Britse notpla (wat staat voor not-plastic) verwerkt lokaal zeewier tot een verpakking die je niet alleen op de compostberg kan gooien, maar die je zelfs gewoon mee kan opeten. Tijdens de Marathon van Londen kregen de lopers ter hoogte van kilometer 37 een zakje water dat ze volledig konden opeten en -drinken. Op die manier werden niet alleen 215.000 plastic flesjes vermeden, maar kregen de lopers voor hun laatste kilometers ook nog eens een extra shot mineralen en voedingsstoffen binnen.
Zeewier als luchtzuivering
Dé troef van zeewier: het groeit in zout water en heeft geen extra voeding nodig.Deel opTwitter
Zeewier is geen wetenschappelijke naam. Eigenlijk zouden we beter spreken van ‘mariene macroalgen’, plantachtige wezens die zich op een harde ondergrond vasthechten, meestal in kustzones. Waarmee we meteen al bij de allergrootste troef zijn aangekomen: zeewier groeit in zout water en heeft om te groeien geen extra voeding nodig.
Een gigantisch verschil dus met groenten of - erger nog - vlees, dat massa’s zoet water en voedingssupplementen verslindt voordat we het zelf kunnen verslinden. Daar komt nog bij dat zeewier zowat de basis vormt van ons hele ecosysteem. Geschat wordt dat maar liefst 75 tot 80 procent van de zuurstof op aarde door algen wordt geproduceerd. Ze zijn cruciaal in het leven van alle organismen in en rondom onze zeeën en oceanen.
Duizenden en duizenden soorten bestaan ervan. Om toch enigszins een overzicht te kunnen behouden, worden ze opgedeeld in drie categorieën: de groene, bruine en rode zeewieren. De groene, zoals zeesla, groeien dicht bij het wateroppervlak, de bruine bevinden zich iets dieper in de zee en kennen we als bijvoorbeeld wakame of kombu, terwijl we nog dieper moeten gaan voor rode zeewieren zoals nori. U weet wel: het donkere randje rond de sushi.
Zeewier kweken
België heeft aan de kust hier en daar zeker stroken waar zeewier geoogst kan worden, maar toch is het land geen groot zeewierland. De kust kent sterke stromingen, veel stevige wind en geregeld ook zandverschuivingen, wat de groei en oogst van zeewier niet gemakkelijk maakt. Omdat zeewier ook als een soort filter werkt voor het zeewater is het belangrijk om dat wier te gaan oogsten in kuststroken die zo ongerept en zuiver mogelijk zijn. Zo groeit er wakame in de jachthaven van Zeebrugge, maar door het drukke scheepvaartverkeer op die relatief kleine oppervlakte raadt Natuurpunt af om de wakame daar te gaan opeten.
Met grote voorsprong het belangrijkste werelddeel voor de verwerking van zeewier is Azië. Maar liefst 97 procent van al het zeewier wordt daar geoogst, vooral in China, Indonesië, de Filipijnen, Zuid-Korea en Japan. De vraag naar zeewier is daar veel groter dan hier, met dank aan de Aziatische keuken natuurlijk.
Die landen zetten ook almaar meer zeewierboerderijen op, omdat het ook bij hen moeilijker en moeilijker wordt om kusten te vrijwaren van vervuilende stoffen. In Europa wordt zeewier vooral geoogst aan de Scandinavische kusten, in Nederland, Spanje en Portugal, maar vooral ook in Groot-Brittannië.
Andere sectoren waar zeewier een rol opneemt zijn haute couture, gastronomie (vleesvervanger), huidverjonging en meubelmateriaal.
