Galopperende elektropronkerij
COLUMN – FERRE BEYENS, AUTOMOTIVE ANALIST/JOURNALIST
Met irrelevante info blijven autoconstructeurs ons verblijden met galopperende elektropronkerij. De problematische, ideologische gedrevenheid van het ecologisch, antifossiel activisme is ingestampt tot diep in de hedendaagse automiddens. Weinig autojournalisten durven nog ingaan tegen die "gelijkgestemde" elektroboodschap. Wie dit wel waagt, haalt zich meteen de spot van over het paard getilde mainstream "deskundologen" op de nek. Er was een tijd waarin autojournalistiek gestoeid was op cijfers, feiten en technologische expertise. De breuk tussen wat doordringt bij veel journalisten en wat technologie en energiebeheer effectief bevat, is helaas een diepe bergkloof geworden. Dat zal blijken als al die elektroluchtkastelen door de technologische werkelijkheid in puin zijn geschoten.
"Om 10% van het wagenpark op batterijen te laten rijden, moet onze kerncapaciteit essentieel verdubbelen"
Autobouwers begrepen al eerder dat traditionele media zich niet langer bezighouden met informeren maar wel met indoctrineren. Het regent dus persberichten als zou elektrisch laden voordeliger zijn dan fossiel tanken. Als zou het onderhoud van een EV gunstiger uitvallen. Dat is niet meer dan indoctrinerende infoverstrekking tot glorie van die eenstemmige elektromissie. Berichten vooral die veel journalisten doen wegkijken van fenomenen die informatief een stuk interessanter zijn. Zoals de weinig goedkope elektriciteitsprijzen; peperduur zowaar aan snelladers. Wegkijken ook van de door constructeurs verkondigde e-verbruiken die de ooit superzuinige benzine- of dieselconsumptie thans overvleugelen in misleidende overdrevenheid. WLTP-genormeerd, zo willen ze overtuigen. Maar wel zonder enig onderscheid tussen voertuig- en normverbruik. Want dat laatste ligt hoger en houdt ook rekening met de al enige jaren bewust onder de mediaradar gehouden omvormings- en laadverliezen die bij het chargeren van accu's niet mogen worden onderschat.
Een recent onderzoek toont dat het schip van de (eendrachtige) elektropropaganda averij oploopt en water maakt. Dat blijft uiteraard minder opzichtig in de door "techno-ondeskundigen" bespeelde mainstream media. Het recente onderzoek in het Verenigd Koninkrijk naar de betrouwbaarheid van e-auto's veroorzaakte alvast weinig rimpels in het medialandschap. Want, meer dan 30% van de EV-rijdende respondenten kreeg met pech te maken. Voor diesels was dat 29% en voor benzineauto's 19%. Gemiddeld waren EV's vijf dagen door pech geïmmobiliseerd. "Weinig of minder bewegende onderdelen", zo klinkt het in het aanmoedigende EV-evangelie. En toch raken ze het vaakst defect? Men vergeet – en dat is veel journalisten ontgaan – dat "bewegende" onderdelen lang niet de enige bepalende parameters zijn in de onderhouds- en reparatiefacturatie.
Alsof onderhoud, controle en reparatie van dure elektronische uitrusting niet van toepassing is voor batterijwagens. Volgens hetzelfde onderzoek schieten EV's grof tekort met hun onstabiele software en hortende elektronische circuits. Zoals we dat in de consumentenelektronica, bij huishoudverwarming of -koeling en een resem andere elektronische toepassingen al decennia moeten ondergaan. Zo ook jaagt steeds meer elektronica voor EV's de onderhouds- en reparatiekost de hoogte in. Ook al omdat vervanging op componentniveau al jaren uit den boze lijkt. Complete "printed circuits" worden gewisseld. Waarbij ook vergeten wordt dat niet elke mecanicien EV's onder handen mag en kan nemen. En hoger opgeleid personeel zal de onderhoudsfacturen niet "menselijker" maken. Ook al betreft het dan werken aan machinerie met veel minder bewegende onderdelen.
Autoconstructeurs die de media met overdreven EV-pronkerij bespelen en massaal EV's op de markt werpen, maken zich daarentegen (terecht) ernstig zorgen over dat oplopende gebrek aan publieke laadpalen. Of de autonijverheid dan plots lijkt te beseffen dat het elektroverhaal te nadrukkelijk op irrationele CO2-angst is gebaseerd? Was dat maar waar. Of dat de auto-industrie de onzin inziet van het onhaalbare CO2-neutrale plan tegen 2050? Zelfs dat niet. En toch maakt de European Automobile Manufacturers' Association (ACEA) zich zorgen. De vereniging van dezelfde constructeurs die ons onophoudelijk met die valse CO2-neutrale elektropronkerij "verblijden".
Maar, op basis van analyses van McKinsey werd nogmaals duidelijk dat de EU tegen 2030 over 6,8 miljoen publieke laadpunten moet beschikken, wil men de voor personenwagens voorgestelde CO2-reductie (55%) halen. Dat is twee keer meer laadpunten dan de Europese Commissie zelf becijferde voor de (AFIR-)verordening m.b.t. infrastructuur voor alternatieve brandstoffen. Wat ook betekent dat er voor alle voertuigsegmenten in de EU elke week 14.000 openbare laadpunten moeten worden geïnstalleerd. Dit tegen de huidige 2.000 per week die thans bijkomend in publieke stekkering voorzien.
In volle elektropronkerij blijft het grootste probleem onbesproken: de energetische bevoorrading van batterijwagens. Samuele Furfari, chemisch ingenieur, doctor en docent Geopolitiek en Energie blijft in onze mainstream media een te weinig opgevoerde ‘deskundoloog'. De reden daarvoor is dat zijn expertises op het gebied van energiebevoorrading botsen met (o.a.) een te ideologisch EV-narratief: "Hoe willen we het Belgische wagenpark blijvend elektrificeren? Moeilijk tot onmogelijk als we niet dringend meer kerncentrales bouwen. Willen we veel meer EV's aan de stekker? Dan dient onze kerncapaciteit nu al te verdubbelen. Zelfs indien we maar 10% van het huidige, fossiele wagenpark vervangen door accuwagens blijft die verdubbeling essentieel."
Zoals we eerder in deze lijnen al smeekten: autobouwers doen er goed aan om opnieuw te luisteren naar de ingenieur. Zo niet dreigt het door de ridicule CO2-catechismus gegenereerde – en door een stel techno-ongeletterden opgeblazen – e-zeepbel uit elkaar te spatten. Waarbij de autonijverheid tot een kolossale gebombardeerde puinhoop zal achterblijven ...
